آن گل که هر دم در دست بادی ست گو شرم بادت(خدا) از عندلیبان

یا رب امان ده تا باز بیند

چشم محبان، روی حبیبان

ای منعم آخر بر خوان وصلت

تا چند باشیم از بی نصیبان

ما درد پنهان با یار گفتیم

نتوان نهفتن درد از طبیبان