رها گشتم ز سودای شب هجران تو

 این غزل را می سرایم گرچه در فقدان تو

لیک من شادم ز گفتار دل شادان تو

دست سردت را رها کردی ز دامانم

 ولی

من رها گشتم ز سودای شب هجران تو

ای همه هستی فدای خنده ات!رحمی بکن

ورنه می رنجم از آن شیرین لب خندان تو