بخواب جانا ، بسیار قصه گفتم

دیشب که تا سحرگه ، با یار قصه گفتم 

او خواب و من بپایش ، بیدار قصه گفتم 

چون چشمه ای که جوشد

در بیشه یی شبانگاه 

آهسته

...... گریه کردم  ..... 

هموار قصه گفتم 

بگذشت نیمی از شب ، من بستم از سخن لب 

گفتم 

بخواب جانا ، بسیار قصه گفتم 

بکشود مژه از ناز ، یعنی که قصه گو باز 

منهم چو قصه پرداز ، تکرار قصه گفتم 

حسنش چو میستودم ، از ماه یاد کردم 

زلفش چو میکشودم ، از مار قصه گفتم 

لب چون به خنده بکشاد ، گفتم حکایت از گل 

مژگان بهم چو بنهاد ، از خار قصه گفتم 

چو درشب وصل ، کامم نگشت حاصل 

تا صبحدم به دلدار 

 ناچار قصه گفتم